VIAXES NO TEMPO

O físico nuclear español José Enrique Amaro presentou no seu último libo a posibilidade de viaxar no tempo dende a perspectiva da ciencia, centrándose na teoría da relatividade. Según el o pensar na posibilidade de viaxar no tempo chaga coa teoría da relatividade de Einstein, xa que antes, na física clásica de Newton, o tempo era fixo e intocable.

En primeira instancia, sabendo agora que o tempo depende da velocidade do observador, indo a velocidades próximas á da luz poderíase viaxar ao futuro. Por outra banda, coa teoría da relatividade xeneral, que defende que o espacio e o tempo se curvan, permitindo viaxar ao pasado. Físicos como Stephen Hawking, Kurt Godel o Kip Thorne xa estudaron a posibilidade de aplicar as fórmulas de Eintein aos viasxes no tempo, pero sen atopar resposta. 

Por outra banda, hay que contemplar a existencia das paradoxas temporais. É dicir, se vas ao pasado e matas ao teu avó, que pasaría contigo sería unha paradoxa temporal. Según o autor, deben existir certos principios da física que eviten esto, pese a que aínda non os coñecemos. 

    A teoría da relatividade revela que o viaxe no tempo esta estreitamente conectado coa luz e co espazo, polo que o mecanismo para viaxar no tempo é simple. Para ir ao futuro bastaría con perseguir un raio de luz a unha velocidade similar á súa, e para ir ao pasado hay que adiantar a un raio de luz tomando un ataxo polo espazo-tempo. 

A REXIÓN DO CEREBRO PARA AS MATEMÁTICAS

    Recentemente realizouse un experimento nunha instalación ao sur de Paris. Nela convocouse a varos matemáticos ea outras persoas que non exercían esta profesión. A estas persoas se lles presentaron varios enunciados de caracter matemático, e tiñan que decidir en menos de 4 segundos se estes enunciados eran verdadeiros ou falsos. 

    Ao mesmo tempo, os investigadores analizaban mediante escáner a actividade cerebral dos individuos, buscando identificar se existe unha base neuronal tralo pensamento matemático avanzado. Finalmente chegaron á conclusión de que en efecto existe unha rexión do noso cerebro dedicada a entender o álxebra e a xeometría. Ao analizar os enunciados, activábanse varias zonas do cerebro en ambos hemisferios. Sen embargo, estas partes só se activan se o enunciado pertence á súa especialidade. Ademais, estas zonas coinciden coas activadas ao realizar sumas, restas ou calquer outro tipo de operación matemática. 

    Non obstante, que os procesos mateáticos teñan base neuronal non significa que exista un "xen matemático". Según estudos de investigadores noruegos, o que realmente fai a un bo enmatemáticas é a práctica, xa que entón o coñecemento se consolida no neocórtex, a zona que usan os adultos principalmente para resolver operacións matemáticas. 

     Aínda así, cabe destacar que o científico Roi Cohen Kadosh, da universidade de Oxford, conseguiu mellorar a largo prazo as capacidades matemáticas de varios individuos tras aplicar pequenas descargas eléctricas con electrodos en zonas determinadas do cerebro. Según el, o cerebro é extraordinariamente plástico, polo que utilizando técnicas de estimulación non invasivas en áreas concretas pódese mellorar substancialmente as capacidades cerebrais. 

REXURDIMENTO DA CIENCIA ESPACIAL RUSA

 O pasado 20 de abril foi lanzado no novo cosmódromo de Vostochni un cohete Soyuz 2-1A. O cohete levará tres satélites. Un deles será o observatorio astronómico Lomosonov, un satélite multifunción para a observación de asteroides peligrosos para a Terra. Ademáis, este evento estreará o cosmódromo mencionado anteriormente, que xunto cun potente programa espacial da a sensación do rexurdimento da ciencia espacial en Rusia.  

       No tocante ao satélite Lomosonov, terá como tarefa observar dende á Terra ata o espazo exterior. Mirando á Terra estudará un fenómeno chamado "destellos luminosos transitorios", unhas extranas descargas eléctricas producidas na atmósfera terrestre, entre 10 e 70 kilómetros por enriba da superficie do mar.  Ademais, este satélite esta armado con multitude de instrumentos científicos de última xeración, algo inusual en Rusia nos últimos anos, que habituaba a lanzar satélites militares principalmente. Estes intrumentos permitirán estudar erupciones de raios gamma. Tamén estudará a luz ultravioleta presente na atmósfera terrestre e observará o universo na busca de supernovas e de asteroides. Este cosmódromo comezou a construirse en 2011, pero pese a lanzar xa ao seu primeiro cohete, seguirá en construcción ata 2018 para así substituír ao cosmódromo de Baikonur, que trla caída da URSS quedou en territorio de Kazaxistán.                                                                                                                                                                                                O rexursir de Rusia non se queda aquí. O goberno ruso aprobou un plan de dez anos organizado polo xigante espacial Roscosmos, cun presuposto de 20 mil millóns de dólares e que terá como obxectivos principais o envío de numerosas sondas á Lúa e á Marte para estudar, por exemplo, a existencia de auga nestes astros. Tamén se construirán varios telescopios de Raios x, que aínda con retraso, cobrou novo ímpetu grazas á colaboración con Alemaña. 

    En definitiva, pese a non ter todo o poder espacial que URSS chegou a ter, o xigante ruso esta a despertar de novo neste ámbito científico. 

STRATOLAUNCH

   Stratolaunch é o nome do futuro avión con máis envergadura do mundo, apodado "The Roc" (Roc era unha xigantesca ave de presa da mitoloxía oriental). Este aparato pesará 554 toneladas e terá unha envergadura de 117 metros, é dicir, será máis ancho ca un campo de fútbol. Sen embargo, para que é necesario un avión deste tamaño? Pois para transportar e lanzar cohetes espaciales de máis de 200.000 kilogramos, é dicir, operará como plataforma de lanzamento voadora.

Cohete "Thunderbolt"

    Nun principio sería SpaceX a empresa encargada da construcción do cohete que transportaría o avión, pero finalmente foi deseñado e construído por Orbital Science, culminando o proxecto co cohete "thunderbolt", que será transportado ata a estrartosfera polo avión, onde será lanzado para despois colocarse en órbita. 

Representación artística do Stratolaunch

   No tocante ao aeroplano, foi deseñado por Stratolaunch Systems, pero será a empresa Scaled Composites a encargada de construilo. Según Stratolaunch Systems, a gran ventaxa desta plataforma aérea lanzacohetes é que permite minimizar os riscos e os costes do lanzamento. Ademais defende que é un método moito máis eficiente enerxéticamente ca os métodos tradicionais e no se ve tan limitado polas condicións meteorolóxicas. Para a súa fabricación utilizáronse 6 motores Pratt &Whitney PW4056 reacondicionados xunto con outras partes de dous Boeing 747-400s de United Airlines. A nave poseerá un doble fuseñaxe, con 72 metros de lonxitude cada un. Conta con 12 rodas no tren de aterrizaxe principal (en cada fuselaxe) máis outras dúas no morro. 

O avión contará cunha tripulación de 3 pilotos, que se colocaran no fuselaxe dereito. Finalmente, o lugar ocupado polo cohete será entre os dous fuselaxes, debaixo das ás. 

LOITAS PREHISTÓRICAS CONTRA CARNÍVOROS

Mordeduras de grandes carnívoros pode observarse en varios osos de homínido cunha antiguidade duns 500.000 anos. Estes osos, con marcas posiblemente de hienas foron atopados recentemente en Marrocos, cerca de Casablanca. Este descubrimento permitirá coñecer e entender a interacción de animais e homínidos no Pleistoceico Medio, cando compartían e competían por espacios e recursos comúns e necesarios a ambas especies.

As hienas prehistóricas eran moito
 máis grandes cas actuais

As marcas nos osos non permiten coñecer se foron causadas por un acto de depredación ou se producieron despois da morte do homínido. Pese a isto, esas marcas son a primeira posible proba de que os primeiros "homo" (concretamente Homo rhodesiensis) puideron servir de alimento para animais de este tipo na zona de Marrocos. Noutros lugares este comportamento era coñecido, pero esta é a primeir evidencia atopada no país africano.

Camille Daujeaard, do Museo Nacional de Historia Natural de Francia expón que aínda que atopáronse osos de seres humanos nas covas utilizadas polas hienas, non existen probas de confrontación directa entre ambas especies. 

No lugar onde foron atopados os restos, encontráranse outros nos que as evidencias defendían o caso ocntrario, é dicir, eran os humanos os que cazaban e se alimentaban doutros carnívoros. Pese a estas evidencias, sempre existe o caso de que nunha confrontacion contra outro depredador o desenlace sexa fatal, algo que posiblemente lle pasou ao noso homínido.