VIAXES NO TEMPO

O físico nuclear español José Enrique Amaro presentou no seu último libo a posibilidade de viaxar no tempo dende a perspectiva da ciencia, centrándose na teoría da relatividade. Según el o pensar na posibilidade de viaxar no tempo chaga coa teoría da relatividade de Einstein, xa que antes, na física clásica de Newton, o tempo era fixo e intocable.

En primeira instancia, sabendo agora que o tempo depende da velocidade do observador, indo a velocidades próximas á da luz poderíase viaxar ao futuro. Por outra banda, coa teoría da relatividade xeneral, que defende que o espacio e o tempo se curvan, permitindo viaxar ao pasado. Físicos como Stephen Hawking, Kurt Godel o Kip Thorne xa estudaron a posibilidade de aplicar as fórmulas de Eintein aos viasxes no tempo, pero sen atopar resposta. 

Por outra banda, hay que contemplar a existencia das paradoxas temporais. É dicir, se vas ao pasado e matas ao teu avó, que pasaría contigo sería unha paradoxa temporal. Según o autor, deben existir certos principios da física que eviten esto, pese a que aínda non os coñecemos. 

    A teoría da relatividade revela que o viaxe no tempo esta estreitamente conectado coa luz e co espazo, polo que o mecanismo para viaxar no tempo é simple. Para ir ao futuro bastaría con perseguir un raio de luz a unha velocidade similar á súa, e para ir ao pasado hay que adiantar a un raio de luz tomando un ataxo polo espazo-tempo. 

A REXIÓN DO CEREBRO PARA AS MATEMÁTICAS

    Recentemente realizouse un experimento nunha instalación ao sur de Paris. Nela convocouse a varos matemáticos ea outras persoas que non exercían esta profesión. A estas persoas se lles presentaron varios enunciados de caracter matemático, e tiñan que decidir en menos de 4 segundos se estes enunciados eran verdadeiros ou falsos. 

    Ao mesmo tempo, os investigadores analizaban mediante escáner a actividade cerebral dos individuos, buscando identificar se existe unha base neuronal tralo pensamento matemático avanzado. Finalmente chegaron á conclusión de que en efecto existe unha rexión do noso cerebro dedicada a entender o álxebra e a xeometría. Ao analizar os enunciados, activábanse varias zonas do cerebro en ambos hemisferios. Sen embargo, estas partes só se activan se o enunciado pertence á súa especialidade. Ademais, estas zonas coinciden coas activadas ao realizar sumas, restas ou calquer outro tipo de operación matemática. 

    Non obstante, que os procesos mateáticos teñan base neuronal non significa que exista un "xen matemático". Según estudos de investigadores noruegos, o que realmente fai a un bo enmatemáticas é a práctica, xa que entón o coñecemento se consolida no neocórtex, a zona que usan os adultos principalmente para resolver operacións matemáticas. 

     Aínda así, cabe destacar que o científico Roi Cohen Kadosh, da universidade de Oxford, conseguiu mellorar a largo prazo as capacidades matemáticas de varios individuos tras aplicar pequenas descargas eléctricas con electrodos en zonas determinadas do cerebro. Según el, o cerebro é extraordinariamente plástico, polo que utilizando técnicas de estimulación non invasivas en áreas concretas pódese mellorar substancialmente as capacidades cerebrais. 

REXURDIMENTO DA CIENCIA ESPACIAL RUSA

 O pasado 20 de abril foi lanzado no novo cosmódromo de Vostochni un cohete Soyuz 2-1A. O cohete levará tres satélites. Un deles será o observatorio astronómico Lomosonov, un satélite multifunción para a observación de asteroides peligrosos para a Terra. Ademáis, este evento estreará o cosmódromo mencionado anteriormente, que xunto cun potente programa espacial da a sensación do rexurdimento da ciencia espacial en Rusia.  

       No tocante ao satélite Lomosonov, terá como tarefa observar dende á Terra ata o espazo exterior. Mirando á Terra estudará un fenómeno chamado "destellos luminosos transitorios", unhas extranas descargas eléctricas producidas na atmósfera terrestre, entre 10 e 70 kilómetros por enriba da superficie do mar.  Ademais, este satélite esta armado con multitude de instrumentos científicos de última xeración, algo inusual en Rusia nos últimos anos, que habituaba a lanzar satélites militares principalmente. Estes intrumentos permitirán estudar erupciones de raios gamma. Tamén estudará a luz ultravioleta presente na atmósfera terrestre e observará o universo na busca de supernovas e de asteroides. Este cosmódromo comezou a construirse en 2011, pero pese a lanzar xa ao seu primeiro cohete, seguirá en construcción ata 2018 para así substituír ao cosmódromo de Baikonur, que trla caída da URSS quedou en territorio de Kazaxistán.                                                                                                                                                                                                O rexursir de Rusia non se queda aquí. O goberno ruso aprobou un plan de dez anos organizado polo xigante espacial Roscosmos, cun presuposto de 20 mil millóns de dólares e que terá como obxectivos principais o envío de numerosas sondas á Lúa e á Marte para estudar, por exemplo, a existencia de auga nestes astros. Tamén se construirán varios telescopios de Raios x, que aínda con retraso, cobrou novo ímpetu grazas á colaboración con Alemaña. 

    En definitiva, pese a non ter todo o poder espacial que URSS chegou a ter, o xigante ruso esta a despertar de novo neste ámbito científico. 

STRATOLAUNCH

   Stratolaunch é o nome do futuro avión con máis envergadura do mundo, apodado "The Roc" (Roc era unha xigantesca ave de presa da mitoloxía oriental). Este aparato pesará 554 toneladas e terá unha envergadura de 117 metros, é dicir, será máis ancho ca un campo de fútbol. Sen embargo, para que é necesario un avión deste tamaño? Pois para transportar e lanzar cohetes espaciales de máis de 200.000 kilogramos, é dicir, operará como plataforma de lanzamento voadora.

Cohete "Thunderbolt"

    Nun principio sería SpaceX a empresa encargada da construcción do cohete que transportaría o avión, pero finalmente foi deseñado e construído por Orbital Science, culminando o proxecto co cohete "thunderbolt", que será transportado ata a estrartosfera polo avión, onde será lanzado para despois colocarse en órbita. 

Representación artística do Stratolaunch

   No tocante ao aeroplano, foi deseñado por Stratolaunch Systems, pero será a empresa Scaled Composites a encargada de construilo. Según Stratolaunch Systems, a gran ventaxa desta plataforma aérea lanzacohetes é que permite minimizar os riscos e os costes do lanzamento. Ademais defende que é un método moito máis eficiente enerxéticamente ca os métodos tradicionais e no se ve tan limitado polas condicións meteorolóxicas. Para a súa fabricación utilizáronse 6 motores Pratt &Whitney PW4056 reacondicionados xunto con outras partes de dous Boeing 747-400s de United Airlines. A nave poseerá un doble fuseñaxe, con 72 metros de lonxitude cada un. Conta con 12 rodas no tren de aterrizaxe principal (en cada fuselaxe) máis outras dúas no morro. 

O avión contará cunha tripulación de 3 pilotos, que se colocaran no fuselaxe dereito. Finalmente, o lugar ocupado polo cohete será entre os dous fuselaxes, debaixo das ás. 

LOITAS PREHISTÓRICAS CONTRA CARNÍVOROS

Mordeduras de grandes carnívoros pode observarse en varios osos de homínido cunha antiguidade duns 500.000 anos. Estes osos, con marcas posiblemente de hienas foron atopados recentemente en Marrocos, cerca de Casablanca. Este descubrimento permitirá coñecer e entender a interacción de animais e homínidos no Pleistoceico Medio, cando compartían e competían por espacios e recursos comúns e necesarios a ambas especies.

As hienas prehistóricas eran moito
 máis grandes cas actuais

As marcas nos osos non permiten coñecer se foron causadas por un acto de depredación ou se producieron despois da morte do homínido. Pese a isto, esas marcas son a primeira posible proba de que os primeiros "homo" (concretamente Homo rhodesiensis) puideron servir de alimento para animais de este tipo na zona de Marrocos. Noutros lugares este comportamento era coñecido, pero esta é a primeir evidencia atopada no país africano.

Camille Daujeaard, do Museo Nacional de Historia Natural de Francia expón que aínda que atopáronse osos de seres humanos nas covas utilizadas polas hienas, non existen probas de confrontación directa entre ambas especies. 

No lugar onde foron atopados os restos, encontráranse outros nos que as evidencias defendían o caso ocntrario, é dicir, eran os humanos os que cazaban e se alimentaban doutros carnívoros. Pese a estas evidencias, sempre existe o caso de que nunha confrontacion contra outro depredador o desenlace sexa fatal, algo que posiblemente lle pasou ao noso homínido.

O SISTEMA SOLAR MÁIS GRANDE DO UNIVERSO

    Trátase do sistema formado pola estrela TYC 9486-927-1  e o planeta 2MASS J2126-8145. Este planeta ten unha masa entre 12 e 15 veces superior á de Xúpiter, é dicir, entre 3.800 e 4.770 veces a masa da Terra. Podería parecer un planeta xigante, pero os espertos non o creen así. 

     Este planeta ten unha masa demasiado pequena para a gran órbita que ten, equivalente a unha anchura de 140 órbitas de Plutón, ou 7.000 órbitas terrestres. Referindose aos números, este planeta ten unha órbita de un billón de kilómetros respecto á súa estrela. 

    Con estes datos, os científicos puideron calcular o seu período orbital aproximado, é dicir, canto tarda en dar unha volta á súa estrela. Este período é de aproximadamente 900.000 anos. Tamén se afirma que o planeta leva orbitando á estrela entre 10 e 45 millóns de anos, polo que o planeta como moito apenas habería dado 50 voltas á súa estrela en todo ese tempo. 

    Este sistema é en difinitiva o máis grande atopado ata agora, triplicando a distancia planeta-estrela do anterior sistema máis grande. 

    Como anécdota. cabe dicir que tanto o planeta como a estrela coñecíanse dende hai oito anos, pero debido á enorme distancia que os separa, non se había atopado relación algunha entre eles. Un habitante de ese planeta vería a súa estrela como unha máis no horizonte, e moi posiblmente nin se daría de conta de que a estaba orbitando. 

    

DESCUBRIMENTO DAS ONDAS GRAVITACIONAIS

   Recentemente realizouse un descubrimento que se podería catalogar de "único". Fai xa un século, Albert Einstein asegurou que existía un fenómeno chamado onda gravitacional. As ondas gravitacionais son perturbacións no espacio tiempo producidas por corpos masivos acelerados. Como exemplo, poderíase por un anaco de papel ou plástico que se encolle e estira mentres está na túa man. 

    Recentemente os científicos da colaboración LIGO conseguiron probar que Einstein tiña razón. A través dos modernos detectores de dúas sondas enviadas ao espazo conseguiron localizar as ondas gravitacionais producidas por dous buracos negros a punto de colisionar. Estes dous corpos teñen unha masa igual a 30 masas solares e atópanse a 1.300 millóns de anos luz. Acércanse un ao outro cunha velocidade de aproximadamente a metade da da luz.

    Ademais destas sondas, a colaboración LIGO ten dous laboratorios xemelos en EEUU, un en Livinston e outro en Washington, separados miles de kilómetros, que en 2015 xa tiveran un primer encontro con estas ondas, recibindo os dous unha sinal con 7 milisegundos de diferencia dunha onda gravitacional dos mesmos buracos negros. A colisión dos mesmos produce unha enorme cantidade de enerxía, que en termos dos científicos, "sacude" todo o espazo tempo. Sen embargo nós non nos damos conta porque estas vibracións teñen unha amplitude decenas de veces inferiores a un cabelo humano.

  

    Afirman que é un anuncio histórico no que traballaron centos de persoas durante décadas. Agora, existe unha nova e amplia ventá de estudo que requerirá dunha nova xeración de obvservadores e investigadores, acompañado de novos desenvolvementos de tecnoloxías que nos permitan descubrir un pouco máis sobre o que nos rodea.

A CARNE E O NOSO ROSTRO

Os primeiros representantes do xénero "homo" comezaron a consumir carne fai 2,6 millóns de anos, e isto foi un elemento clave na evolución dos seres humanos ata a aparición da agricultura. Despois, desenroláronse industrias líticas e técnicas de cocinado que puideron afectar tamén á morfoloxía da boca, da cara e dos dentes, aínda que non se sabe con certeza cales puideron ser os cambios exactamente.

Posteriormente os humanos comezaron a desenrolar cerebros máis grandes e complexos, e isto tivo que vir acompañado dunha demanda enerxética maior. Sen embargo, a dentadura destes novos humanos era máis pequena, os músculos da boca máis febles e as mandíbulas e gargantas máis afiladas e estreitas. Isto puido deberse a utilización de distintas ferramentas e mecanismos para cortar e cociñar a carne.

Tras numerosos estudos, descubriuse coas ferramentas para trocear aa carne se podía reducir un 17% o tempo de mastigamento e un 26% a forza requerida para triturar a carne. Ademais, a carne cruda é moi elástica, e coa nosa dentadura actual costaría moito mastigala, xa que se precisan de dentes afiados que a xeración "homo" e os simios non posúen.

O PORQUÉ DA MOA DO XUÍZO

    Dende sempre o ser humano tivo que aguantar a saida das moas do xuízo, sen que estas servisen de nada, incluso cando a veces a dor que sentimos pola súa saída e case insoportable. Sen embargo, agora xa podemos saber porque no noso organismo existen ese par de moas (o terceiro) que sae cando crecemos.

    Xa os nosos ancestros posuían este terceiro par de moas, pero era diferente ao noso. As súas moas eran ata catro veces maior ca as nosas, cunha superficie plana que indica que estaban destinadas a masticar alimentos. Anos atrás, a bióloga Kathryn Kavanagh, da universidade de Massachusetts, propuso unha teoría do desenrolo dental dos mamíferos, baseándose en datos obtidos de ratos.

    Un compañeiro seu, Alistair Evans, encabeza agora unha investigación onde extende ese modelo aos homínido. descubriu que este modelo pode explicar a dexeneración do tercer molar dende a antiguidade ata agora. Fai un par de millóns de anos, o tamaño das moas comezou a depender do tamaño da dentadura, mentres que anteriormente o tamaño dos dentes dependía dos dentes colindantes. Por isto, como consecuencia da redución da dentadura co paso da evolución, as moas do xuízo fixéronse mais pequenas.

   Sen embargo, esta teoría non vai impedir que sigamos sentindo dor por ese molesto tercer par de moas. 

SKA (Square Kilometre Array)

   O "SKA" será o radiotelescopio máis grande e máis potente do mundo, e terá como obxectivo a observación de núcleos galácticos activos hasta un corremento ao vermello de 6, cando o universo non tiña aún mil millóns de anos. 

   

   O "Corremento ao vermello" é unha técnica que consiste na desviación cara o vermello da radiación electromagnética (luz visible xeralmente) ao final do espectro electromagnético, que é a distribución enerxética do conxunto de ondas electromagnéticas. Un exemplo de "corremento ao vermello témolo na imaxe da esquerda, onde se pode apreciar a desviación cara o vermello da radiación

    O "SKA" terá una superficie de aprox. 1 kilómetro cadrado. Grazas a isto, conseguirá traballar en frecuencias de 0,10-0,25 GHz. coa intención de conseguir un rango final de frecuencia entre 0,06 e 35 GHz. Tamén se prevee que sexa unhas 50 veces máis potente que calquer outro radiotelescopio anterior, permitindo tamén a observación de campos de visión independentes, permitindo a doferentes cientíicos estudar diferentes aspectos do universo simultáneamente. Por último, cabe destacar que este radiotelescopio permitirá detectar planetas similares á Terra (en tamaño) a unha distancia de entre centos e miles de anos Luz. Para todo isto, o complexo estará formado por aproximadamente 3.000 telescopios de 15 m de diámetro cada un.     

     España aínda non participa directamente no proxecto, pero sí participan numerosos investigadores e científicos en diferentes grupos de traballo, pertencentes a nove centros de investigación e once empresas españolas. Tamén, durante as reunións periódicas entre ospaíses pertencentes ao desenrrolo deste programa, invítase tamén a un representante español a elas. A aportación económica feita polas empresas españolas ronda os dous mil millóns de euros, recoñecida pola Xunta Directiva do SKA.

VIRUS "ZIKA"

   O Virus Zika é un virus da familia "Flavivirus", transmitida pola picadura de mosquitos, e que produce unha enfermidade en humanos chamada "Febre do Zika". 

    

   O contaxio prodúcese cando un mosquito morde a unha persoa enferma, zugando o sangue e infectándose, e logo morde a unha persoa sa, á cal lle transmite a infección.

   Os síntomas desta enfermidade son similares aos de outras enfermidades transmitids por mosquitos, como o dengue, aínda que no 60-80% das veces non se manifesta ningún síntoma. Cando se manifestan, os síntomas perduran de 2 a 7 días, e entre eles se encontran a febre, conxuntivitis, artritis e eflorescencia, un síntoma que consiste nun cambio da epidermis que pode afectar ao color, textura ou apariencia.

   

   Recentemente, como consecuencia da epidemia de Zika en latinoamérica, descubriuse que en mulleres embarazadas o virus Zika pode provocar microcefalia nos fetos. A microcefalia é un trastorno que fai que os nenos nazan con un tamaño do cráneo menos ao habitual. 

  Actualmente non existen tratamentos antivirais específicos, xa da epidemia en latinoamérica apenas se había estudado esta enfermidade.

   Para prevenir esta enfermidade, se recomenda levar camisetas e pantalons con mangas longas, usar repelente de insectos, utilizar toldillos e dormir en habitacións cerradas libres de mosquitos ou con mosquiteiras. 

             

POSIBLE NOVO PLANETA

   Os astrónomos do Instituto Tecnolóxico de California (Caltech), en EEUU acaban de publicar on chamativo hachazgo, a posibilidade da existencia dun novo planeta do sistema solar, do tamaño de neptuno, que orbitaría cun radio entre 600 e 1200 veces máis grande ca o da Terra.  

   Este sería un cambio importante para os libros de ciencia nas escolas. Os investigadores Michel Brown e Konstantin Batygin, a raíz de extrañas órbitas de corpos máis alá de Neptuno, porpuxeron a existencia de este planeta, xa que afirman que a posibilidade de que eses extraños corpos se conporten de forma tan extraña só ten un 0.007% de posibilidades de ser certa.

    A masa deste planeta hipotético sería 10 veces maior ca a da Terra, cun volume aproximado de 60 Terras, máis ou menos coma Neptuno. Os investigadores de este centro levan estudando esta posibilidade den de 2014 en secreto como consecuencia do descubrimento dun astro transneptuniano cuxa órbita só podería explicarse mediante a existencia deste hipotético planeta.

ENERXÍA OSCURA

   A enerxía oscura é unha forma de materia oscura (aquela materia que emite tan pouca radiación que non se pode observar cos métodos actuais, pero que si ten efectos gravitacionais) presente en todo o espazo que sería a culpable de que o universo estivese en expansión, debido a que é unha forza gravitacional repulsiva.

   Os datos das sondas COBE e WMAP sinalan que o Universo esta formado nun 5 % de materia e enerxía ordinarias, nun 25 % de materia oscura (que xera gravidade, consonte os datos obtidos da rotación das estrelas nas galaxias), e nun 70 % de enerxía escura (que mantén a súa densidade fixa no universo, a diferenza da materia e enerxía ordinarias que se diluen pola expansión do universo).

   Aínda que foi Albert Einstein o que postulou no século XX a existencia dunha enerxía á que chamou constante cosmolóxica, e que despois desdeñou coma un dos seus maiores erros, non sería ata o ano 1998 cando dous equipos científicos demostraron a expansión acelerada do universo e polo tanto a existencia da chamada enerxía escura. Un deles chamado "Proxecto Cosmolóxico Supernova"(Supernova Cosmology Project) dirixido por Saul Perlmutter no Laboratorio Nacional Lawrence Berkeley (Estados Unidos); e o outro chamado "Equipo de Busca de Supernovas de Alto Z" (High-z Supernova Search Team) dirixido por Brian Schmidt da Australian National University en Weston Creek (Australia), e no que tamén traballa Adam G. Riess da Jhons Hopkins University e do Space Telescope Science Institute de Baltimore (Estados Unidos). Ambos os equipos estudando as explosións de supernovas de tipo IA -como candeas estándar- descubriron de xeito independente a expansión acelerada do universo, isto é a separación entre os obxectos do universo aumenta de xeito exponencial en todas as direccións. Dende entón, a aceleración tense confirmado por outras fontes: medidas do fondo cósmico de microondas, lentes gravitacionais, nucleosínteses primixenias de elementos lixeiros, estrutura a grande escala do universo, medidas melloradas de supernovas IA, todas elas teñen sido consistentes co modelo Lambda-CDM. Saul Perlmutter, Brian P. Schmidt, e Adam G. Riess foron galardoados co Premio Nobel de Física no ano 2011 polo descubrimento da expansión acelerada do universo.

   O ámbito de estudo da enerxía oscura é algo relativamente novo do que aínda só sabemos un pequeno anaco do que algún día saberemos.

SOLUCIONES AO CAMBIO CLIMATICO

Mark Jacobson, profesor de enxeñería civil e medioambiental e Director do Programa da Atmósfera/Enerxía na Universidade de Stanford (EEUU) creou un modelo para lograr a transformación enerxética do mundo en 2050, sen necesidade de usar fontes fósiles ou nucleares e sen aumentar o número de plantas hidroeléctricas.

El e mais o seu equipo estudaron 139 países para converter as súas fontes de enerxía en 100% renovables. Defenden que o coste económico é modesto e salvará vidas, creará empleo e estabilizará o prezo da enerxía. Tamén creen que incluso se reducirá o número de ataques terroristas pola descentralización da enerxía, que fará a todos os países máis independientes enerxéticamente falando.

En España, despois de levar a cabo este plan, recuciríase un 38% a demanda de enerxía con respecto á actual. Por exemplo, un coche a combustible pode ser máis barato ca un eléctrico, pero á larga, facendo 24.000 km durante 15 anos (media en EEUU) poderíase aforrar ata 18.000 €. Con que EEUU se pasase 100% a este modelo, o mundo podería aforrar ata 3,1 billóns de € en gastos derivados do cambio climático.

Respecto ao empleo, non se destruiría, se non que se transformaría, dende as produtoras de enerxía fósil ata as de enerxía renovable. de feito, aquí en España chegaríanse a crear 182.000 postos de traballo durante 40 anos.

Tamén se reducirían as portes por contaminación, estimadas nunhas 27.000 en España, por enfermedades cardiovasculares e respiratorias e complicacións polo asma. Cabe destacar que o coste pola contaminación en España é duns 92.000 millóns de euros, gasto que desaparecería.

En definitiva, o cambio é factible e aínda estamos a tempo, pero demorarse demasiado podería ter consecuencias irreversibles.

A HISTORIA DOS RAIOS-X

Os Raios-X son emisións electromagnéticas da natureza, semellantes á luz visible. A súa lonxitude de onda pode variar dende 0,05 angstrom (1 angstrom = 10^-10 m) ata centos deles.
A súa historia comeza con James Clerk Maxwell, no século XIX, quen previu a existencia e a natureza das ondas electromagnéticas, incluída a luz visible.

En 1887, o alemán Heinrich Rudolf Hertz, produciu as primeiras ondas electromagnéticas artificiais (ondas de radio), usando consellos de Hermann von Helmholtz. Entre outras cousas, Helmholtz suxeriu que unha radiación electromagnética de alta frecuencia debería interactuar fortemente coa materia, á semellanza das ondas sonoras nun instrumento de cordas. Suxeriu tamén que estas ondas poderían ser moi penetrantes.
Helmholtz chegou a indicar o instrumento adecuado para producir esas ondas penetrantes: a ampola de Crookes, chamada na época tubo de Crookes, onde eran xerados os misteriosos raios catódicos, que son correntes de electróns observados en tubos de baleiro.
Moitos científicos en Europa comezaron a procurar ese tipo de radiación. Entre eles, o maior especialista en raios catódicos de Alemaña, Philipp Lenard.
A dificultade na época era que non se dispuña dun método de detección que mostrase se de feito existían tales radiacións.

O seu descubrimento chegou a mans de Wilhelm Conrad Röntgen, que descubriu e bautizou aos Raios-X, facendo a primeira radiografía da historia. Isto ocorreu cando Röntgen estudaba o fenómeno da luminiscencia  producida por raios catódicos nun tubo de Crookes. Este dispositivo, foi envolto cunha caixa de papel negro e gardado nunha cámara escura. Próximo á caixa, había un pedazo de papel recuberto de platinocianeto de bario. Conrad Röntgen percibiu que, cando fornecía corrente eléctrica aos electróns do tubo, este, emitía unha radiación que velaba a chapa fotográfica e, intrigado, resolveu intercalar entre o dispositivo e o papel fotográfico, corpos opacos á luz visible. Desta forma obtivo probas de que varios materiais opacos á luz diminuían, mais non eliminaban a emisión desta estraña irradiación inducida polo raio de luz invisíbel, entón descoñecido.
Isto indicaba que a enerxía atravesaba facilmente os obxectos, e se comportaba como a luz visíbel. Despois de exhaustivas experiencias con obxectos inanimados, Röntgen resolveu pedir á súa esposa por a man entre o dispositivo e o papel fotográfico. A foto revelou a estrutura ósea interna da man humana, con todas as súas formacións óseas, foi a primeira imaxe de raios X, nome dado polo científico á súa descuberta o 8 de novembro de 1895.

Un dos seus principais usos en análises de órganos internos, investigacións de fracturas, tratamento de tumores, cancro... A tolerancia do corpo humano ás radiacións emitidas polos Raios-x é de 0,1 Röntgen por dia máximo, en toda a supercificie do corpo. A exposición prolongada aos Rais-X pode producir arrugamento da pel, creación de úlceras e ampollas, e en casos extremos, cánceres, morte das células e leucemia.